قالب وبلاگ

«روستای گوشت پزان»
90/11/15 10:50 ص

به گفته اهالی این روستا،این روستاازبخش رانکوه شهرستان املش بوده ودارای 142خانوارو483نفرجمعیت می باشد.

کشاورزی:فقط دارای محصول چای می باشند.

تاریخ روستای گو.شت پزان:گوشت پزان رادرزمان قدیم کوه کمان می گفتند.وشکارچیان (گونجه گاو)صیدمی کردندوشکاررادراین روستامی پختند.

به گفته اهالی، ثبت احوال دراین روستابوده

بازیهای قدیم:چهارخونه،وروره،قیش بازی وکشتی گیل مردی

صداوسیمای گیلان 22/10/90

«معرفی بخش رانکوه»
90/11/15 7:50 ص

رانکوه یکی از شهرها و مناطق استان گیلان در شمال ایران است که از شمال به دریای مازندران و از جنوب به خط‌الراس اصلی رشته کوه البرزمی‌رسد.

این شهر با جمعیت 2?650 نفر (برآورد 1383خ.) در بخش رانکوه شهرستان املش قرار دارد.

رانکوه

رانکوه. (اِخ) نام منطقه‌ای است از گیلان و حدود آن بشرح زیر است: از طرف شمال دریای خزر، از جنوب خطالرأس اصلی سلسله ? جبال البرز که حد طبیعی گیلان و قزوین است، از خاور شهرستان شهسوار (چابکسر آخرین ده رانکوه ازطرف باختر است). بنابراین این منطقه ? رانکوه همان بخش‌های رودسر و لنگرود است که قسمت جنوبی جنگلی و کوهستانی و خوش آب و هوا و سردسیر و قسمت شمالی که در ساحل دریای خزر و در جلگه واقع است مانند گیلان معتدل و مرطوبست ومحصول عمده ? آن چای، ابریشم، کنف، غلات و فندق است. آب قراء جلگه از رودخانه‌های پلرود، شلمان رود، خشک رود، سیاهکل رود، سامان رود و لنگرود؛ و آب قراء کوهستانی از چشمه سار و رودخانه‌های محلی و استخر تأمین می‌شود. بخش رودسر خود از یازده دهستان بشرح زیرتشکیل شده‌است، حومه، املش، پلرودباز، رحیم آباد، سیارستاق قشلاقی، سیاهکل رود، اوشیان، اشکور وسطی، اشکورپائین، سیارستاق ییلاقی و سمام، که جمع دیه‌های بخش 402 آبادی و کوچک و بزرگ با 87هزار تن نفوس می‌باشد و بخش لنگرود نیز از 58 آبادی کوچک و بزرگ تشکیل شده که جمعیت بخش باضافه ? خود شهر در حدود 40 هزارتن است و دیه‌های مهم آن عبارتند از: شلمان، دیوشل، نالکیاشر، بجاریس، فتیده، گلسفید، دریاسر، دریاکنار، ملاطه، سیگارود، و کیاکلایه. راه شوسه ? لاهیجان به شهسوار از وسط این بخش عبور می‌کند و علاوه بر آن راههای فرعی نیزدر داخل بخش وجود دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2). در جعرافیای سیاسی کیهان این منطقه تحت عنوان «رانکوه و لنگرود» آمده. مؤلف کتاب گوید: «شرقی ترین ناحیه ? گیلان و طول آن 44 و عرض آن 43هزار گز و عبارت است از حاشیه ? باریکی از بحر خزر که متدرجاً از طرف جنوب ارتفاعش فزونی می‌یابد و بکوههای دیلمان متصل می‌شود. رانکوه بچندین بلوک تقسیم می‌شود از این قرار: رودسر، لنگرود، رانکوه، گزاف رود، سمام، سیارستاق، اشکور سفلی، اشکور علیا، که لنگرود مرکز رانکوه‌است». رجوع به لنگرود و رودسر و هر یک از بخشهای مذکور در همین لغت نامه و فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2 و جغرافیای سیاسی کیهان و فهرست سفرنامه ? مازندران و استرآباد رابینو شود. و نیز در کتاب جغرافیای سیاسی کیهان آمده‌است: از بلوکهای رانکوه‌است و در جنوب لنگرود واقعشده و دارای 10000 تن جمعیت است. محصولات آن ابریشم و برنج و مرکبات است و در نقاط مرتفع آن زراعت جو و تربیت جانوران اهلی معمول است و دیه‌های معتبر آن شلمان و سیاهکل است. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 272).

براساس آخرین تقسیمات کشوری شهر سرسبز رانکوه یکی ازشهرهای شهرستان املش می‌باشد که در پنج کیلومتری جنوب شرقی شهر املش واقع شده‌است. این شهر از شمال و شرق به شهرستان رودسرو شهرهای رحیم آبادو کلاچای ارتباط دارد و در سال 1382 ازتجمیع سه روستای آسیابسران-اسماعیل گوابر سفلی به مرکزیت شبخوسلات به شهر تبدیل شد. وسعت این شهر 250 هکتار وجمعیت آن 2?650 نفر (برآورد 1383خ.)می باشد.

منبع : 

«عمارت صوفی در املش»
90/11/15 7:46 ص

عمارت عبدالعلی خان صوفی با قدمتی نزدیک به دو قرن که گویا جزو آثار ثبت شده میراث فرهنگی می باشد، تاکنون 5 نسل را در خود جای داده است.

 بانو شکوه مقیمی تنها بانوی این خانه در مصاحبه با گروه تلویزیونی شبکه باران در برنامه (سفربه شهرستانها)می گوید:70 سال است که عروس این خانه هستم واصالتم رشتی است ،جدبزرگ این خاندان حاج نصرا…صوفی-حاج میرزا یحیی خان-نصرت ا…خان صوفی و سپس شوهرم عبدالعلی خان در این خانه زندگی کرده اند که پس از فوت شوهرم من تنها مالک این خانه هستم.
این منزل 3بار مرمت کلی شده و نگهداری چنین خانه هایی که هزینه زیادی را برای مرمت می طلبد،کار دشواری است.
بناهای قدیمی دارای یک اندرونی و یک سردر بوده اند که این بنا نیز از این قاعده مستثنی نبود ،در اندرونی که اهل و عیال زندگی می کردند و سر در این خانه محل دیدار همه سران نظامی و خانواده های بزرگ بوده است که برای ملاقات میرزا یحیی خان صوفی که حاکم اینجا بود،می آمدند و در این خانه همیشه به روی خلق باز بوده است.
به خانه که نگاه می کنیم ،می بینیم که الحق چقدر زیبا گفته اند در وصف این خانه آنان که قبل از ما آن را از نزدیک دیده اند((چقدر این خانه بوی ایرانی می دهد…!))
عمارت قدیمی عبدالعلی خان صوفی که هنر نجاران زبردست ایرانی است چه از بیرون و چه دورنمای درون آنقدر با شکوه جلوه می کند و آنقدر خود را به رخ بیننده می کشد که گویی خود را در باغی پرگل احساس می کند-باغی که هر گلش بویی خاص دارد-عکس های قدیمی که بر دیوارهابر روی طاقچه ها به چشم می خورد-گچ بری های ظریف و پنجره های رنگی که بی شک در معماری قدیم نامی مخصوص دارند همچون ویژگی های خاص خود که در روز از بیرون یک نماد و در غروب از داخل نمایی دیگر دارند و این ویژگی خاص این نوع معماری در این بناست.
باشد که با حفظ بناهایی از این دست،در حفظ معماری اصیل ایرانی که نمادش در گوشه گوشه ی این بناها به چشم می خورد ،بیش از پیش بکوشیم و بی ربط نگفته ایم اگر بگوییم به نام مدرنیته آنقدر از این همه فاصله گرفته ایم که امروز در خانه ها یمان کوچکترین اثری از معماری ایرانی به چشم نمی خورد.
پس بیاییم اگر امروز اینگونه نمی سازیم ،ساخته های گذشتگانمان را که بی شک میراثی گرانبها به دستان دیو سیاه ویرانی نسپاریم.

منبع : karkan.ir

«خانه های روستایی املش»
90/11/15 7:44 ص

برگفته از سایت karkan.ir

لیست کل یادداشت های این وبلاگ :